Η πρόταση αφορά στο σχεδιασμό μίας κατοικίας στην Πεντέλη. To οικόπεδο είναι διαμπερές και χαρακτηρίζεται από έντονη κλίση και ψηλή φύτευση.

Η αρχιτεκτονική σύνθεση αφορμάται από την πανοραμική θέα της πόλης στο ψηλότερο σημείο του οικοπέδου και εστιάζει στον ογκοπλαστικό διαχωρισμό των λειτουργιών. Το κτίριο τοποθετείται στο ψηλότερο σημείο και αποτελείται από μία βάση πάνω στην οποία τοποθετείται ένας ορθογώνιος σε κάτοψη όγκος, που λειτουργεί σαν οθόνη προς τη θέα. Η βάση αποτελεί το ισόγειο του κτιρίου και στεγάζει τα υπνοδωμάτια, ενώ στον όγκο της οθόνης τοποθετούνται οι χώροι διημέρευσης.

Η σύνδεση των δύο όγκων πραγματοποιείται μέσω ενός τρίτου κατακόρυφου πρίσματος που αποκολλάται καθ’ ύψος και στεγάζει το κλιμακοστάσιο και την κεντρική είσοδο του κτιρίου από το ψηλότερο σημείο του οικοπέδου στο επίπεδο του ορόφου.

Οι ισόγειοι χώροι εκτονώνονται προς την αυλή με την κολυμβητική δεξαμενή η οποία περικλείεται από ψηλά δέντρα τα οποία της προσδίδουν ιδιωτικότητα από τον δρόμο. Η αυλή εισχωρεί κεντρικά στον όγκο του κτιρίου δημιουργώντας ένα αίθριο που στο επίπεδο του ορόφου αποτελεί συνέχεια της εισόδου.

Η όψη του ισογείου είναι επενδυμένη με ένα σύστημα κινουμένων ξύλινων περσίδων που ενισχύουν το σκιασμό των υπνοδωματίων και παράλληλα δίνουν τη δυνατότητα επέκτασης των εσωτερικών χώρων προς την αυλή.

Στην απόληξη του κλιμακοστασίου σχεδιάζεται ένας χώρος παταριού-γραφείου που λειτουργεί σαν αναγνωστήριο και παρατηρητήριο της πόλης από ψηλά.

Η ανάθεση ενός τέτοιου έργου ανάγει πάντοτε το πρωταρχικό ερώτημα της κατοίκησης. Στο ζήτημα του «κατοικείν» , η μελέτη αποσκοπεί στην στοχαστική προσέγγιση της επίλυσης του μέσα από την δημιουργία ενός υποβάθρου ζωής το οποίο θα καταφέρει να φιλοξενήσει με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο τους ανθρώπους του. Για την ανάδειξη των αρετών της κατοίκησης είναι απαραίτητη η εφαρμογή ενός σχεδιασμού απλού και λειτουργικού, που διέπεται από μέτρο και καθαρότητα. Στην αναζήτηση αυτής της ισορροπίας συμμετέχει ενεργά η υλική έκφραση του κτιρίου, η οποία διαμορφώνεται στο σύνολο του κυρίως , από τη χρήση του εμφανούς οπλισμένου σκυροδέματος. Πρόκειται για ένα υλικό-εργαλείο που υπάγεται από τις απαρχές του μοντέρνου κινήματος σε ένα μεθοδολογικό σύστημα σχεδιασμού, το οποίο είναι συνυφασμένο με την κατασκευαστική απλότητα και ειλικρίνεια της κτιριακής δομής. Η επιλογή του, επομένως, αποτέλεσε βασική συνθετική απόφαση και λειτούργησε σαν «οδηγός» καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας. Το κτίριο αποκτά έναν μονολιθικό χαρακτήρα, ο οποίος αντιμετωπίζεται γλυπτικά σε αντίστιξη με τους έντονους όγκους των ψηλών δέντρων και ταυτόχρονα γίνεται ένα με το οικόπεδο.